Blikverruimers in Coronatijd 12
De pandemie duurt voort en voort. Als we er niet al doodziek van worden, dan toch op z’n minst doodmoe. En dat zorgt voor ergernis. Korte lontjes. Oververhitting van het debat. Wantrouwen. En alsmaar groeiende irritatie over en weer.
Er is maar één manier om uit die negatieve spiraal te komen. Door iets radicaal anders in het zetten. Door zachtmoedigheid te tonen. Op het eerste gezicht een wonderlijk woord, omdat het een tegenstelling in zichzelf lijkt te hebben. Maar schijn bedriegt.
Want het is moedig om zachtheid te laten zien. Zeker op momenten dat anderen misschien hardheid verwachten. Er is lef voor nodig is om mild te blijven als boosheid misschien voor de hand ligt. Dat je je hand dan niet tot een vuist balt, maar hem uitstrekt naar de ander. Dat je vragen stelt in plaats van achter elk van je zinnen uitroeptekens te plaatsen. Dat je toenadering zoekt, in plaats van verwijdering. Dat je geduld toont, ook al ben je het wachten meer dan moe.
Als je je ergert, ruzie hebt, boos bent, je niet begrepen of gekwetst voelt, is zachtmoedig blijven misschien niet het makkelijkst. Maar wel het moedigst. En weet je wat zo mooi is: die moed wordt bijna altijd beloond. Met zachtmoedigheid van anderen. Hebben we dat nu samen niet extra hard nodig?
Deel deze Blikverruimer met wie je maar wilt! Hij wordt je aangeboden door de BegripsAcademie. Hij is een klein onderdeeltje van iets veel groters: Expeditie Begrip.